وکلمه جسم گردید ومیان ما ،ساکن شد وجلال اورا دیدیم. کلمه شروع به حرکت کرد وعشق را آفرید وعشق به هیجان درامد وهنر را آفرید و از تراوش هنر خطوط و اشکال مختلف و موسیقی ورنگ با حرکتی موزون بنام رقص شروع به ستایش حق تعالی کردند .موسیقی وجودم بصورت قطره ای شکل گرفت ونقاشی چهره ام باخطوط مختلف آن ترسیم شد ومن ، زاده عشق آفرینشم وبه حجم آمیخته شده خطوط ، ونقاشی شده ازلی ام .وچون نقاش ازل مرانقاشی کرد ومعرفت خود آموخت آموختم وعشق ورزیدم ودرهنر معرفت به شناخت ، پرورش یافتم .گرچه سالیانی دراز دربعد علم به دانش تجربی پرداختم وبه اخذ دکترای مهندسی شیمی نفت نایل آمدم ولی درلابلای این علم سحرامیز وکیمیاگرانه، اول به شناخت هنر وجودم شدم وپس ازسالیانی دراز وزحمت زیادی که برای پرورش من شد .باورکردم که شرح حال من ازهمان کلمه میاید وچون میرقصد وشکل می آفریند، تولید رنگ میکند وچون ساکت نمی نشیند، کلمه تبدیل به سخن و آواز میگردد و درخطوط جان میگیرد ،وپردهای زندگی رامیسازد. تک تک پرده های من سخنی است از عشق وشکری است ازاین کلمه بیرنگ وهیچ به آن کلمه ازلی .وقتی جان وروحم مست از کلمه اومیگردد نقطه، شروع به حرکت میکند ونقش افرین خطوط ، ورنگی میشود که خودبازیگر ،انم .من نیستم که می آفرینم درواقع خودکلمه، کلمه میسازد، وخود نقش میگیرد وخود رنگ می سازد .قلم دردست کلمه است ومن مطیع کلمه. نه قادرم معنی کنم ونه اسمی بگذارم .ببینید و تماشا کنید و کلمه راپیدا کنید. دکترحمیدتقوی

انسان چیز هایی را می آموزد که طبیعت در اختیارش میگذارد و بدون آنکه درک واقعیت آن را داشته باشد به آنها عمل میکند . اگر به خوشی ختم شود زیبایی و اگر به سختی ختم شود زشتی مینامد . غافل از آنکه عدم درک واقعی خلقت ، زیبایی را به زشتی تعبیر کرده است .

وقتی از من تعریف زیبایی را پرسیدند به درون خود رفتم و آنچه که خالق یکتا از من پروریده بود به مثال و ظرفیتم در سینی اخلاص گذاشتم و به تماشای زیبایی بیکرانش همچون کوران که اندک بینند از کل برایتان فقط نوشتم. خدا میداند آنچه مشاهده توان کرد زبان قلم نه قادر به گفتن است و نه قادر به نوشتن . به همین جزئی بسنده خواهم کرد و درک صحیح به دریافت کلید واقعی آن را به عهده ی طالبان واقعی عرفا و دانشمندان معنوی و پژوهشگران حق و حقیقت میگذارم . امیدوارم یک اشاره به مطلب دریافت و پسندیده شود.

و گویای حالتی از سر درونی است و بسیار پیچیده که از وجودیت سرچشمه میگیرد و با انگیزه و کشش درونی به سمتی میل میکند ، او حاوی پیغام ها و زبان گویای سرنوشت فردی است که از گذشته شروع شده و در طغیان و زیر و بم های زندگی عبور کرده و با آه و ناله مخلوط گشته و با خنده ی خوشی دم ساز بوده و در گرمی و سردی غوطه ور شده و با خوبی و بدی ساخته و اکنون به نوعی هویت وجودیت خود را به زبانی تعریف میکند . گاهی آن را به رنگ و گاهی به تصویر بروز میدهد و گاهی برایش میخواند و گاهی با آن میرقصد و گاهی هم مینویسد و به هر تقدیر به صورتی خود را نمایان می سازد . این همان پدیده ای است که به آن «هنر» گویند . همان پدیده ویکتور هوگو را وادار به نوشتن میکند و حافظ را به شعر و داوینچی را به کشیدن و موریس بژار را به رقص در صحنه ی تئاتر ، همان پدیده انیشتین می افریند و همان پدیده گاهی در تلاطم یک مسیر فرد را به گریه و گاهی به خنده و گاهی به عشق و گاهی به تسلیم وا می دارد . این پدیده بار ها دیده شده به عناوین و رنگ های مختلف . تا این پدیده نباشد میل و کششی نیست و تا میل و کششی نباشد حرکتی نیست و تا حرکتی نباشد موجودیتی نیست . این حلقه های زنجیره ای دست به دست هم میدهند و گام به گام با انسان به دنیا می آیند و در تمام مسیر زندگی او را بدرقه میکنند . این پدیده در مولانا دیده شده که چگونه او را به شعر و رقص و پایکوبی میکشاند و در نسیمی حالتی به او پدیدار میکند که در آیینه ی خویش پرده ی خدا میبیند و من را من الله میگوید . این پدیده سر های بسیار دارد و به رنگ های گوناگون جلوه گر میشود . هر کس در بعدی رشته ای از آن را درمیابد و انعکاس میدهد . این انعکاس سرنوشتی که آن فرد را احاطه کرده و روزگاری که بر آن گذشته و کتاب سرنوشت را باز میکند و برای من و شما میخواند . هیچ انسانی نیست که از این پدیده به دور مانده باشد و سرگذشتی نداشته باشد برای شناخت این پدیده باید در مرحله ی اول کشش میل و بروز آن را شناخت و دانست . از آن طریق شاید راحت بتوان پی به وجود و انگیزه ی این پدیده برد . این پدیده چیست ؟ میل و کشش درونی به چیزی را هنر میگویند که آن پدیده است . این پدیده یک عمل شناخت معرفت درون است که با تراوش بیرونی آن پی به اسرار آن پدیده میتوان برد . چگونه توسط یک پدیده بیرونی میشود پی به اسرار آن برد ؟ بحثی بسیار پیچیده است که مستلزم دانش بسیار حساس معنوی است . منشا تولید پدیده یعنی هنر یا از روان است ( پیسیشیک ) یا تکنیک است و یا متافیزیک که همان معنویت است . آنچه که در پیرامون ظاهری یک انسان جلوه میکند و توسط عوامل حساس جسمی گرفته مانند چشم و گوش و .... به صورتی بروز میکند در واقع ثمره اثر محیط بر روان است و در این قسمت پیسیشیک جا داده میشود و این قسمت از هنر زائده ی تخیلات و احساسات با انگیزه های چشم و گوش و روان تکمیل و پایه گذاری میشود که ردپایی برای شناخت واقعی هنر و انگیزه هایی برای شناخت موجودیت نمیگذارد . در قسمت تکنیکی آنچه که توسط تکنیک آموخته میشود با عقل بررسی و استوار میگردد . در این قسمت هنر در واقع میتوان توسط کمک واقعی برای قسمت پیسیشیک و یا متافیزیک باشد و در این صورت هر دو قسمت را تکمیل میکند مثل اهرام مصر که هم تکنیک داشت و هم پدیده ی علمی متافیزیک . و اما آنچه در قسمت درونی این پدیده است در طی مدت طولانی به همراه دارد و تنها راه بازگو کننده ی وجود علم وجودیت است و تنها راه شناخت سرنوشت موجودیت است و در واقع هویت فرد است که تمام اعمالش به طریقی نمایش داده میشود . مثلا از محتویات شعر حافظ میتوان درک به شناخت حافظ نمود و از روی پرده های لئوناردو داوینچی و میکلانژ و ..... میتوان پی به وجود آنها برد و شاید هم زبان متافیزیک آنهارا شناخت . واگر باز کنجکاو تر شویم از خود بپرسیم چگونه به این صورت تصویر متافیزیک را میشود در صفحه ی فیزیک پیاده کرد میشود پرسید با کدام زبان و با کی صحبت کردند و چه می گویند . این واقعیت یک پدیده است و این زبان بسیار حساس چیست و از کجا سرچشمه گرفته . آیا زبان روح نیست ؟ پس باید به درک و فهم و شعور روحی آنرا بفهمیم . و این دریای بیکران وجودیت را که همان پدیده است بشناسیم وگرنه روزی قایق ما را سرنگون میکند و در تلاطم امواج میبرد و خرد میکند . راهی است که باید بشناسیم و زبانیست که باید بدانیم و اشاره ای است که باید بفهمیم وگرنه سرگردان این طوفان خواهیم بود . به هر تقدیر گفت و گویی درونی است که زبان درونی میخواهد و بس . اگر تاریخ یک کشور را ورق بزنیم صرف نظر از جنگ ها و کشتار ها و قتل و غارت و گسترش کشوری و .... به یک نکته ای می رسیم که فرهنگ است . اگر این قسمت را دقیقا مورد مطالعه قرار دهیم ردپای افرادی است که فرهنگ را ساخته اند . حال اگر افراد را دقیقا موشکافی کنیم پدیده ای را میبینیم که هنر نام دارد یا شجاعت یا تفکر یا موسیقی یا نگارش و نقاشی و ..... مجموعه ای از این پدیده ها به نام هنر فرهنگ یک ملت را میسازند و هرچه این مجموعه بالاتر و بهتر باشد فرهنگ غنی تر و انسانی تر است . فرهنگ ملت ها را هنر ها میسازند و هنر ها اثاری است از افراد و افراد هم بروز دهنده ی هنر های واقعی هستند . در واقع از هر دریچه ای میشود پی به وجود یک واحد هنری برد که سازنده ی معنویت است و معرفت به آن علم هنر واقعی است . بنده که خودم را نه هنرمند میدانم و نه شناخت آن را دارم وقتی در تمام مدت به عنوان یک فرد علمی از دریچه ی علمی به این پرداخت های خود نگاه کردم فقط یک علم دیدم . علم شناخت و علم معرفت به خود و از این طریق پی بردم که چرا آمده ام و وظیفه ام چیست و به کجا باید بروم و در این مدت سعی کردم آنچه که از معرفت روحم ابلاغ میگردد به همان طریق روی پرده ی نقاشی بنگارم و چون راز درونی گواهی دهد از سر وجود دیگر چیزی نمیگویم و قضاوت را به شما میسپارم.